Een bevallingsverhaal met veel angst en onzekerheid, maar gelukkig met een goed einde.
Het is 17 mei 2018. Ik ben 37+1 weken zwanger. De afgelopen maanden waren zwaar door de HG waar ik voor de tweede keer mee te kampen had. Door het vele overgeven tijdens mijn zwangerschap ben ik uitgeput. Gelukkig heb ik nog een paar weken om bij te komen en het huis op te ruimen. Settia, de geboortefotograaf, is 1,5 week eerder langs geweest en we zijn superenthousiast dat zij over een paar weken bij de bevalling gaat zijn om foto’s te maken.
Wakker worden met een grote schrik
Maar dan word ik om 5 uur ‘s ochtends wakker. Onder mij is het nat. Zijn mijn vliezen gebroken? Nu al? Ik sta op en kijk omlaag. De vloer is rood. Net als mijn pyjama. Dit is niet goed.
De verloskundige stapt over de plas bloed op de grond om het hartje van de baby te beluisteren. Gelukkig, het klopt nog. Ze belt een ambulance. Voel ik verder iets? Ik weet het niet. Nee. Ja. Misschien. Ik klim de ambulance in. Het ziekenhuis is 5 minuten rijden. Gaat mijn baby het wel overleven? Zoveel bloed is nooit een goed teken, toch? Ik ben bang. Heel bang!
Eenmaal in het ziekenhuis
Als we in de lift richting de verloskamers staan, belt mijn man naar Settia. We weten niet zeker of de baby vandaag geboren gaat worden, maar misschien kan ze er rekening mee houden dat ze straks onze kant op moet komen.
En inderdaad. De baby gaat sowieso heel snel geboren worden. Waarschijnlijk met een keizersnee, want ik blijf bloeden en niemand weet de oorzaak. Maar dan vertelt de monitor dat de baby het hartstikke goed doet in mijn buik. Ook voel ik nu echt krampen. Zijn dit weeën? De keizersnee wordt nog even uitgesteld. Daar is Settia. Precies op het moment dat mijn man naar huis is om de ‘vluchtkoffer’ op te halen. Ik ben blij dat ze er is. Ze straalt enorm veel rust uit. Af en toe vang ik een wee op. Het is te doen en ik klets en lach ondertussen. Misschien dat daarom niemand in het ziekenhuis ervan overtuigd is dat ik echt weeën heb. Want het zou tenslotte ook een reactie van mijn baarmoeder op de bloeding kunnen zijn. Rond 10.00 uur wordt mij verteld dat de baby binnen 2 uur geboren moet zijn, omdat ze zich zorgen maken over het bloed. De OK staat nog steeds op mij te wachten.
De baby komt en wel nu!
Alsof mijn lichaam het heeft gehoord, gaat het los. De weeën zetten keihard door en er is nu geen twijfel meer mogelijk. Ik ben aan het bevallen! Tijdens elke wee sluit ik mijn ogen en ga ik mee in het gevoel. Als het niet op de monitor te zien was geweest, had de verpleegkundige gedacht dat er niks aan de hand was, zegt ze. En dan opeens, wanneer ik in alle rust nog een wee wil gaan opvangen, voel ik het. Een perswee! De verpleegkundige zegt dat ze de arts gaat halen en ik gil nee. De baby komt en wel nu! Toch loopt ze weg om vervolgens heel snel terug te keren met de gynaecoloog. Binnen 10 minuten wordt onze zoon op mijn borst gelegd. Een gezonde jongen met een prima gewicht voor de zwangerschapsduur. Het is half 12 in de ochtend. Wat ben ik intens blij. Een paar uur eerder was ik zo verschrikkelijk bang dat ik een overleden baby op de wereld moest gaan zetten en nu ligt hij daar gewoon: onze prachtige Boaz Jippe Siem.
