Een heftige zwangerschap; een baby met een zeldzame longaandoening en 10 weken plat liggen, omdat het lichaam al met 27 weken wilde bevallen. Lees hieronder het verhaal van Jamie-lee.
Het was donderdag 17 mei 2018. De muren kwamen op mij af en ik besloot op te gaan ruimen in mijn huis en mij langzaam voor te bereiden op maandag 21 mei. Dat zou de grote dag zijn. Ik werd eindelijk ingeleid. En daar was ik blij mee! 10 weken plat liggen is niet niets. De belangrijkste reden was dat onze baby te weinig voeding via de navelstreng kreeg. ‘Je moet het zo zien; ze leeft op water en sla. Maar één dag in de baarmoeder is 3 dagen in de couveuse’, vertelde de gynaecoloog, waar wij inmiddels een weekabonnement hadden.HET BEGIN VAN DE BEVALLING
Aan het begin van de avond voelde ik me toch niet zo lekker. Wat pijntjes, maar niet heel heftig. Ik besloot ook niet direct het ziekenhuis te bellen. Het was al vaker gebeurd dat ik dacht dat ze zou komen, maar dit bleken achteraf nierstuwingen of heftige voorweeën te zijn. Immers was het ziekenhuis ook niet om de hoek, dus ben ik naar bed gegaan met een zetpil. Ondanks dat het steeds erger werd en ik ongelofelijk het gevoel had dat ik moest poepen, besloot ik tot half 11 af te wachten. Dan moest de zetpil z’n werk wel gedaan hebben. De pijn kwam op en af, ijsberen door mijn slaapkamer en een kussen tussen mijn benen. Toen ik het niet meer kon houden heb ik om half 12 mijn man wakker geschud. Hij schrok zich helemaal wezenloos die arme man. ‘Je moet nu, NU bellen. NU’. Ik merkte nu wel dat dit geen nierstuwingen waren. Ik wilde graag mijn moeder en stiefvader bij de bevalling. En mijn man natuurlijk, maar dat spreekt voor zich. Mijn stiefvader ging alles vastleggen. En wat ben ik daar achteraf blij mee.. Wij besloten wel om te bellen dat we naar het ziekenhuis gingen, maar dat ze beter nog even thuis konden blijven. En als het serieus was, dan zouden wij weer bellen. Ergens wist ik wel dat het begonnen was..NAAR HET ZIEKENHUIS
Normaal duurt de rit naar het ziekenhuis ruim drie kwartier. Ik moest in een academisch ziekenhuis bevallen, omdat ons kindje een zeldzame aandoening heeft. Wij waren in een half uur in het ziekenhuis. En die auto rit was een ware hel. Ik kon niet zitten, niet achterover met de stoel plat. Geen houding kon ik aannemen.. Het raam moest perse open voor de frisse lucht. Eenmaal bij het ziekenhuis heeft mijn man letterlijk de auto midden voor het ziekenhuis gezet, mij in de rolstoel gezet en als een speer door het ziekenhuis gerend naar de verloskamers. En daar stonden ze ons, een tikkeltje zenuwachtig, op te wachten.LAAT DIE DOKTER MAAR KOMEN!
Ik wist me geen raad, zoveel pijn had ik. Dit waren ze dus, de gevreesde rug en been weeën. Ik had gehoopt dat ik ze niet zou krijgen, maar na alles kon dat er ook nog wel bij. Ik moest aan de CTG. En in godsvredesnaam, wie heeft dat bedacht.. Ik kon toch helemaal niet stil liggen.. Ik wilde maar een ding, en dat zei ik ook steeds. ‘ Laat die dokter komen, en laat ze kijken of ik ontsluiting heb. En laat ze ook iets aan die verdomde pijn doen’. Ik kon de weeën niet opvangen. Verrekte rug weeën. Hierdoor konden ze de weeën ook niet goed in gaten houden, omdat ze niet vanuit mijn buik kwamen. Eindelijk, voor mijn gevoel na uren, maar achteraf hoorde ik na een half uur, kwam de dokter mijn ontsluiting opmeten. Ze hadden zelf ook wel door dat de CTG niet ging werken. En ik dacht echt, misschien 1 cm, als ik al ontsluiting heb. ‘ Nou dame, dat is een dikke 4 cm ‘. Holy moly, ik ben dus aan het bevallen. Het is echt gestart. Maar dat kan niet.. Maandag pas, dan zou ik pas ingeleid worden. Eerder die avond had ik toevallig een vriendin geappt; “ ons meisje komt niet meer vanzelf, gelukkig gaan ze haar maandag halen”. En nu een paar uur later lig ik hier met 4 cm ontsluiting. 😅Mijn man is mijn ouders gaan bellen. Gelukkig waren die er voor mijn gevoel in 5 minuten. In werkelijkheid duurde dit ongeveer een half uur.Foto’s zijn gemaakt door de stiefvader van Jamie-lee
TE LAAT VOOR EEN RUGGENPRIK
De bedoeling was dat ik een ruggenprik zou krijgen. Dit in verband met de conditie van onze baby. Dit wisten wij door middel van alle echo’s dat ze aan de kleine kant was. Daarnaast had ze een longafwijking. En het nare van deze aandoening is, is dat ze niet konden voorspellen hoe ze er aan toe zou zijn na de geboorte. Het zou kunnen dat ze direct geopereerd zou moeten worden. Ze zouden dan een halve long wegnemen. Het zou ook kunnen dat ze aan de beademing moest. We wisten alleen met zekerheid dat ze bij ons weggenomen zou worden voor onderzoek, en daarna direct naar de high-care zou moeten. Maar die ruggenprik was niet voorhanden. De anesthesist was druk en niet beschikbaar. En het duurde en duurde maar. Ondertussen ben ik gaan douchen, omdat dit misschien verlichting zou bieden. Dit heb ik samen met mijn moeder gedaan. Een moment die ik voor altijd koester. Het was zo bijzonder. Uiteindelijk was ik al te ver voor een ruggenprik en kreeg ik een infuus.ONTSLUITING VORDERT
Vanaf toen ging het allemaal heel snel. Om 4 uur had ik 8 cm ontsluiting. Ik werd ineens ontzettend zen. We hebben gelachen, kleren uitgezocht en gepraat. Omdat ik rugweeën had, moest mijn moeder constant op de sensor drukken wanneer ik een wee had. Hierdoor konden ze mijn weeën toch in de gaten houden. Om 6 uur was de pijn niet meer te houden. En voor mijn gevoel had ik 10 cm ontsluiting. Geen idee waarom ik dit dacht. Misschien omdat mijn pijnmedicatie niet meer werkte en ik ontzettend moeite had mijn weeën op te vangen. Om half 7 kwam de verloskundige meten, en jawel hoor 10 cm ontsluiting! Ik weet nog dat ik dacht; shit, nu gaat het gebeuren jongens. Het gaat toch écht nu gebeuren. Hoe rustig ik was tijdens de weeën, hoe zen het ook allemaal was de hele nacht, hoeveel paniek ik daarna heb gekend.. 😩VAN ZEN NAAR PANIEK
Om kwart voor 7 ’s morgens hebben ze mijn vliezen gebroken. En ik mocht gaan persen zodra er een perswee kwam. Ik weet toch niet hoe een perswee voelt.. Er kwam een wee en ik begon te persen. En toen kwam de paniek. Er was regelrechte paniek bij mij. Ik kon niet rustig worden. Hoe rustig ik mij de hele nacht gevoeld heb, hoe erg de paniek nu toe sloeg. En ik weet niet waarom. Misschien die intense pijn, of het geen controle over de situatie meer hebben. Ik moest nu vertrouwen op de dokters, ik had niets meer in eigen hand. Zo voelde het althans. En echt alle lof voor mijn verloskundige. Ik had die vrouw nog nooit gezien. Maar ze deed het zo goed en het voelde vertrouwd. Al heb ik haar wel vervloekt. 😅 Na een paar keer persen was haar hoofdje geboren. Intussen was er paniek op de kamer, want de kinderartsen die waren opgeroepen, waren nog bezig bij een ander kindje. Mijn bevalling ging zo ongelofelijk snel. Er moest een andere arts komen, en wel nu! Ik weet nog dat ze zei ‘ Jamie, nu moet je luisteren. Als je dadelijk een wee krijgt ga je persen, en als ik zeg puffen, ga je puffen’. En toen kwam mijn eerste echte perswee. Achteraf kan ik zeggen dat dat de enige was, want dat verschil voel je wel. De rest heb ik gedaan op oerkracht, zonder perswee. En het was een bevrijding dat ik mocht persen. De paniek was weg. Toen moest ik puffen, en ik dacht alleen maar; puffen? ik wil persen hou op.. Ik hoorde ‘ Nog een keer persen Jamie, dan ben je moeder, dan is jullie dochter geboren’. En dat was zo.
Foto’s zijn gemaakt door de stiefvader van Jamie-lee
DAAR WAS ZE!
Ons kleine mooie meisje. Met de allermooiste naam die wij haar konden geven. June Natasja Huibertha. Haar tweede en derde naam zijn de namen van haar oma’s. 40,5 cm en 2350 gram. Een ontzettend klein, maar oersterk meisje. Ze werd op mijn borst gelegd en daarna direct weggebracht naar een kamer waar ze onderzocht werd. Gelukkig kon ik dat met een schuin oog zien. Op een gegeven moment stak mijn man zijn duim op. Ik kon het niet geloven, was het nou goed?PIJN EN EENZAAM
Ze mocht een paar minuten op mijn borst. Dit zou het mooiste moment moeten zijn. Maar dit heb ik als vervelend ervaren, want tegelijkertijd waren ze aan mijn placenta aan het trekken. Deze zat vast, waardoor ik alleen maar geschreeuwd heb. Uiteindelijk hebben ze 3 keer wat in mijn infuus moeten spuiten, waardoor ik ontzettend naweeën kreeg. Ik hoefde net niet onder narcose om mijn placenta operatief te laten verwijderen. Maar toen mijn placenta eruit was, was mijn dochter ook weg. Naar de high- care. En daar lag ik dan. Zoveel mensen er 5 minuten eerder in de kamer stonden, zo alleen was ik nu. Mijn man en mijn stiefvader waren met June mee. Dat wilde ik ook, maar ben achter gebleven met mijn moeder. Dit is het enige nare wat ik heb ervaren aan mijn bevalling. Die eenzaamheid op het eind. Ik mocht gelukkig na een half uur naar mijn dochter.WE MOGEN NAAR HUIS! 🎉
En wij hebben een ongekend sterk meisje. Zij mocht na anderhalve dag van de high care af. En na 3 dagen waren wij thuis! Het ging ongelofelijk snel. Het was intens, heftig, emotioneel maar ook heel mooi. Ik koester mijn bevalling.. En alle lof voor het ziekenhuis! Nu 8,5 maand later hebben wij een nog steeds klein maar sterk meisje. Helaas komt de operatie er alsnog. Maar wij zijn ontzettend versterkt en geïnspireerd door het karakter van onze dochter! Een echte doorzetter! En een goedlachs meisje! Wij zijn dankbare ouders! Jamie-Lee NB. Hello Baby was geen onderdeel van de bevalling. Het bevallingsverhaal en de foto’s zijn ingezonden door Jamie Lee Grotendorst. Benieuwd naar haar blog? Bekijk het hier.An intense pregnancy; a baby with a rare lung disease and lying flat for 10 weeks because the body wanted to deliver as early as 27 weeks. Read Jamie-lee’s story below.
It was Thursday, May 17, 2018. The walls were closing in on me and I decided to start cleaning up in my house and slowly preparing for Monday, May 21. That would be the big day. I was finally initiated. And I was happy about that! Being flat for 10 weeks is not nothing. The main reason was that our baby was not getting enough nutrition through the umbilical cord. ‘You have to look at it this way; she lives on water and lettuce. But one day in the womb is 3 days in the incubator,’ the gynecologist, where we now had a weekly subscription, told us.
The beginning of labor
At the beginning of the evening I wasn’t feeling very well after all. Some pains, but not very severe. I decided not to call the hospital right away. It had happened before that I thought she would come, but these turned out to be kidney congestion or heavy contractions. After all, the hospital wasn’t around the corner either, so I went to bed with a suppository. Even though it was getting worse and worse and I incredibly felt like I had to poop, I decided to wait until 10:30. By then the suppository should have done its job. The pain came on and off, pacing through my bedroom and a pillow between my legs. When I couldn’t hold it any longer I woke up my husband at half past 11. He was absolutely horrified that poor man. ‘You have to call now, NOW. NOW. I did notice now that these were not kidney thrusts. I wanted my mother and stepfather at the birth. And my husband, of course, but that goes without saying. My stepfather was going to record everything. And how glad I am about that in retrospect. We did decide to call that we were going to the hospital, but that it was better for them to stay home for a while. And if it was serious, we would call again. Somehow I knew it had started….
To the hospital
Normally the drive to the hospital takes over three quarters of an hour. I had to give birth in a teaching hospital because our baby has a rare condition. We were at the hospital in half an hour. And that car ride was hell. I couldn’t sit, couldn’t sit back with the seat flat. I couldn’t take any position. The window had to be necessarily open for fresh air. Once at the hospital, my husband literally put the car in the middle of the hospital, put me in the wheelchair and ran like hell through the hospital to the delivery rooms. And there they were waiting for us, a tad nervously.
Keep that doctor coming!
Ik wist me geen raad, zoveel pijn had ik. Dit waren ze dus, de gevreesde rug en been weeën. Ik had gehoopt dat ik ze niet zou krijgen, maar na alles kon dat er ook nog wel bij. Ik moest aan de CTG. En in godsvredesnaam, wie heeft dat bedacht.. Ik kon toch helemaal niet stil liggen.. Ik wilde maar een ding, en dat zei ik ook steeds. ‘ Laat die dokter komen, en laat ze kijken of ik ontsluiting heb. En laat ze ook iets aan die verdomde pijn doen’. Ik kon de weeën niet opvangen. Verrekte rug weeën. Hierdoor konden ze de weeën ook niet goed in gaten houden, omdat ze niet vanuit mijn buik kwamen. Eindelijk, voor mijn gevoel na uren, maar achteraf hoorde ik na een half uur, kwam de dokter mijn ontsluiting opmeten. Ze hadden zelf ook wel door dat de CTG niet ging werken. En ik dacht echt, misschien 1 cm, als ik al ontsluiting heb. ‘ Nou dame, dat is een dikke 4 cm ‘. Holy moly, ik ben dus aan het bevallen. Het is echt gestart. Maar dat kan niet.. Maandag pas, dan zou ik pas ingeleid worden. Eerder die avond had ik toevallig een vriendin geappt; “ ons meisje komt niet meer vanzelf, gelukkig gaan ze haar maandag halen”. En nu een paar uur later lig ik hier met 4 cm ontsluiting. 😅Mijn man is mijn ouders gaan bellen. Gelukkig waren die er voor mijn gevoel in 5 minuten. In werkelijkheid duurde dit ongeveer een half uur.
Foto’s zijn gemaakt door de stiefvader van Jamie-lee
Te laat voor een ruggenprik
De bedoeling was dat ik een ruggenprik zou krijgen. Dit in verband met de conditie van onze baby. Dit wisten wij door middel van alle echo’s dat ze aan de kleine kant was. Daarnaast had ze een longafwijking. En het nare van deze aandoening is, is dat ze niet konden voorspellen hoe ze er aan toe zou zijn na de geboorte. Het zou kunnen dat ze direct geopereerd zou moeten worden. Ze zouden dan een halve long wegnemen. Het zou ook kunnen dat ze aan de beademing moest. We wisten alleen met zekerheid dat ze bij ons weggenomen zou worden voor onderzoek, en daarna direct naar de high-care zou moeten. Maar die ruggenprik was niet voorhanden. De anesthesist was druk en niet beschikbaar. En het duurde en duurde maar. Ondertussen ben ik gaan douchen, omdat dit misschien verlichting zou bieden. Dit heb ik samen met mijn moeder gedaan. Een moment die ik voor altijd koester. Het was zo bijzonder. Uiteindelijk was ik al te ver voor een ruggenprik en kreeg ik een infuus.
Ontsluiting vordert
Vanaf toen ging het allemaal heel snel. Om 4 uur had ik 8 cm ontsluiting. Ik werd ineens ontzettend zen. We hebben gelachen, kleren uitgezocht en gepraat. Omdat ik rugweeën had, moest mijn moeder constant op de sensor drukken wanneer ik een wee had. Hierdoor konden ze mijn weeën toch in de gaten houden. Om 6 uur was de pijn niet meer te houden. En voor mijn gevoel had ik 10 cm ontsluiting. Geen idee waarom ik dit dacht. Misschien omdat mijn pijnmedicatie niet meer werkte en ik ontzettend moeite had mijn weeën op te vangen. Om half 7 kwam de verloskundige meten, en jawel hoor 10 cm ontsluiting! Ik weet nog dat ik dacht; shit, nu gaat het gebeuren jongens. Het gaat toch écht nu gebeuren. Hoe rustig ik was tijdens de weeën, hoe zen het ook allemaal was de hele nacht, hoeveel paniek ik daarna heb gekend.. 😩
Van zen naar paniek
Om kwart voor 7 ’s morgens hebben ze mijn vliezen gebroken. En ik mocht gaan persen zodra er een perswee kwam. Ik weet toch niet hoe een perswee voelt.. Er kwam een wee en ik begon te persen. En toen kwam de paniek. Er was regelrechte paniek bij mij. Ik kon niet rustig worden. Hoe rustig ik mij de hele nacht gevoeld heb, hoe erg de paniek nu toe sloeg. En ik weet niet waarom. Misschien die intense pijn, of het geen controle over de situatie meer hebben. Ik moest nu vertrouwen op de dokters, ik had niets meer in eigen hand. Zo voelde het althans. En echt alle lof voor mijn verloskundige. Ik had die vrouw nog nooit gezien. Maar ze deed het zo goed en het voelde vertrouwd. Al heb ik haar wel vervloekt. 😅 Na een paar keer persen was haar hoofdje geboren. Intussen was er paniek op de kamer, want de kinderartsen die waren opgeroepen, waren nog bezig bij een ander kindje. Mijn bevalling ging zo ongelofelijk snel. Er moest een andere arts komen, en wel nu! Ik weet nog dat ze zei ‘ Jamie, nu moet je luisteren. Als je dadelijk een wee krijgt ga je persen, en als ik zeg puffen, ga je puffen’. En toen kwam mijn eerste echte perswee. Achteraf kan ik zeggen dat dat de enige was, want dat verschil voel je wel. De rest heb ik gedaan op oerkracht, zonder perswee. En het was een bevrijding dat ik mocht persen. De paniek was weg. Toen moest ik puffen, en ik dacht alleen maar; puffen? ik wil persen hou op.. Ik hoorde ‘ Nog een keer persen Jamie, dan ben je moeder, dan is jullie dochter geboren’. En dat was zo.
Foto’s zijn gemaakt door de stiefvader van Jamie-lee
Daar was ze!
Ons kleine mooie meisje. Met de allermooiste naam die wij haar konden geven. June Natasja Huibertha. Haar tweede en derde naam zijn de namen van haar oma’s. 40,5 cm en 2350 gram. Een ontzettend klein, maar oersterk meisje. Ze werd op mijn borst gelegd en daarna direct weggebracht naar een kamer waar ze onderzocht werd. Gelukkig kon ik dat met een schuin oog zien. Op een gegeven moment stak mijn man zijn duim op. Ik kon het niet geloven, was het nou goed?
Pijn en eenzaam
Ze mocht een paar minuten op mijn borst. Dit zou het mooiste moment moeten zijn. Maar dit heb ik als vervelend ervaren, want tegelijkertijd waren ze aan mijn placenta aan het trekken. Deze zat vast, waardoor ik alleen maar geschreeuwd heb. Uiteindelijk hebben ze 3 keer wat in mijn infuus moeten spuiten, waardoor ik ontzettend naweeën kreeg. Ik hoefde net niet onder narcose om mijn placenta operatief te laten verwijderen. Maar toen mijn placenta eruit was, was mijn dochter ook weg. Naar de high- care. En daar lag ik dan. Zoveel mensen er 5 minuten eerder in de kamer stonden, zo alleen was ik nu. Mijn man en mijn stiefvader waren met June mee. Dat wilde ik ook, maar ben achter gebleven met mijn moeder. Dit is het enige nare wat ik heb ervaren aan mijn bevalling. Die eenzaamheid op het eind. Ik mocht gelukkig na een half uur naar mijn dochter.
