Van een voorspoedige bevalling, naar 8 uur blijven hangen op 9 cm ontsluiting.
Op 6 november vond de geboorte van Magali plaats in het Maasstad ziekenhuis te Rotterdam. De bevalling begon een dag eerder en moeder Chalana was toen 41 weken 5 dagen zwanger. Had de bevalling 2 dagen langer op zich laten wachten, dan zou ze worden ingeleid (wat de mama liever wilde voorkomen).
Hoe de geboorte begon...
Op maandag 5 november om 07:10 kreeg ik een appje van Chalana dat ze iets lichtjes voelde rommelen. De weeën kwamen om het kwartier. Om 12:00 was de verloskundige bij hun thuis en het eerste bericht over de status van de ontsluiting was 2,5 cm. De weeën (van een minuut) kwamen nu om de 7-8 minuten. De verwachting is dat ze tussen 16:00 en 17:00 naar het ziekenhuis gaan. De verloskundige zou dan opnieuw komen kijken. Ik was toch iets te ongeduldig en vroeg om half 4 alvast een update hoe het daar gaat. Ranald (partner) zei dat de weeën sneller komen om de 4 á 5 minuten. De verloskundige zou over een half uur komen en dan zouden ze meer weten. Dat risico wilde ik niet nemen, dus ik nam het zekere voor het onzekere want het was voor mij nog een uur reistijd. Hoe langer ik zou wachten, hoe meer ik in de spits terecht kom. Op basis van mijn onderbuikgevoel vertrok ik richting het ziekenhuis.
In het ziekenhuis...
Bij aankomst in het ziekenhuis om 17:00 waren de ouders ook net aangekomen. Ze zat nu op 4/5 cm ontsluiting. Goed ingeschat dus, want dit is voor mij het ideale moment om aanwezig te zijn. De bevalling verliep tot nu toe voorspoedig. Chalana ging onder de douche zitten en ze was helemaal in haar element met het warme water. Dit was trouwens iets wat ze ter plekke ontdekte op aanraden van de verloskundige. Het bleek goed te werken, want je kon goed zien dat ze door het warme water meer ontspande en de weeën beter trok. Om 19:00 ging de verloskundige nogmaals checken. Ontsluiting: 7 cm. Blijkbaar heeft de ‘ontspanning’ goed geholpen, want het ging volgens het boekje. Dus terug de badkamer in. Dit keer heeft ze in bad gezeten en leek ze weer helemaal in haar element te zijn. Ik zat met bewondering te kijken. Door het bad begon het alleen wel erg warm te worden, maar Ranald met het koude washandje was niet onmisbaar. En zo zaten ze eigenlijk tot 21:15. En terecht, want als ze zo de weeën goed kon opvangen, waarom zou ze dan van houding verwisselen? Toch was het nodig, want er moest weer naar de ontsluiting worden gekeken: 8-9 cm! Verloskundige gaf aan dat ze misschien meer een actievere houding moest nemen en eventueel lopen. Ik zag dat Chalana het hier moeilijker kreeg en op een gegeven moment wist ze ook geen houding te geven om de weeën op te vangen. De skippybal bleek enige verlichting te bieden, waarna ze telkens over het bed hing tijdens een wee.
De ontsluiting vordert niet verder
Een uur later (22:15) bleek dat de ontsluiting niet verder is gevorderd en de weeën zou volgens de verloskundige nog heftiger moeten worden. Chalana’s eerste reactie: Hoe dan?! De verloskundige geeft het nog een uur en anders wilt ze weeën opwekkers geven om net dat laatste zetje te geven zodat de baby wat lager komt te liggen. Misschien was het lichaam van Chalana te moe. De baby doet het verder fantastisch daar binnen, en Chalana ook. Om 22:37 besloot ze weer terug naar het vertrouwde te gaan en onder de douche te zitten. Met de hoop dat het zou helpen zoals het eerder deed. 3 kwartier later (23:15) werd de ctg aangesloten. Ze moest vooral niet schrikken, want die voorzorgsmaatregelen hadden ze nodig. Er werd meconium geconstateerd, maar haar vruchtwater was eerder helder. De baby heeft het blijkbaar ook gehad en wil geboren worden. Ze wilde alleen eerst kijken hoe het met de baby gaat door middel van micro-bloedonderzoek (MBO) om vervolgens weeën opwekkers te geven. De arts stond echter vast, dus daar moest eerst op gewacht worden voor goedkeuring. Tijdens het wachten op de arts leken de weeën nog meer af te zwakken. Om 23:50 kwam de gynaecoloog. Ze zegt dat het tijdens een wee iets gevorderd is, maar buiten de wee is er nog een randje. Ze heeft ook een draadje gezet op het hoofdje ter registratie van het kindje vanwege het meconium.
De weeën zwakken af
00:27 Chalana vraagt om pijnstillers. De verloskundige geeft aan dat de weeën opwekkers net dat laatste zetje zal geven. Om 00:45 krijgt ze dan eindelijk deze opwekkers aangezien de weeën steeds meer afzwakken. 02:00 De arts komt checken hoe het gaat, maar gaf aan dat de weeën meer regelmaat en kracht moeten hebben. Ze durft niet te zeggen of het nu verder gevorderd is – ze voelt nog steeds het randje van de baarmoeder. De weeën stimulatie wordt opgehoogd. Zolang het randje van de baarmoeder daar nog zit, kan ze niet persen. De gynaecoloog gaat om 02:45 overleggen of ze het randje kan wegduwen tijdens een perswee. Om 03:03 komt ze terug en willen ze een onderzoek (MBO) doen bij de baby door bloed van de kleine af te nemen. Op basis hiervan weten ze of ze op deze manier door kunnen gaan of dat ze een andere besluit moeten nemen. 03:30 de test was redelijk. Echter zit de ontsluiting nog op 9 cm en dan te bedenken dat ze al zo ver was sinds 21:15! Het was een ware hel voor de aanstaande ouders en als toeschouwer had ik het echt met ze te doen. Ik kon alleen maar hopen dat het goed ging komen, want elk uur nam de onzekerheid toe. De arts wilde nog een uur aankijken of de situatie veranderd en of de baby het nog steeds trekt. Anders moeten ze andere maatregelen nemen, maar ze willen haar graag de kans geven om vaginaal te bevallen.
Geboorte is in zicht
Om 04:10 checkte de arts nog een keer. Na een inwendige check gaf ze aan dat er duidelijk iets is veranderd. De rand van de baarmoeder zit er niet meer, maar ik hoor haar niet zeggen dat ze een volledige ontsluiting heeft. Ze willen nog een keer een MBO doen om te kijken hoeveel reserve de baby nog heeft voordat ze gaan persen. Na een kwartier mocht ze toegeven aan de persdrang. 05:15 de gynaecoloog ging overleggen of het een vacuümpomp wordt. Baby lag namelijk te hoog om met een knip te komen. Ook leek de weeënkracht dat laatste stukje af te nemen. Het is net dat bochtje in combinatie met de uitputting van de mama. Het werd inderdaad een vacuümpomp en na een lange zware reis ging dit laatste stukje ontzettend snel. Om 05:30 werd Magali dan eindelijk geboren! Een gezonde baby en opgeluchte trotse ouders én oma.
