Met dank aan de ouders van Aryan voor het schrijven van het geboorteverhaal.
3 keer valse alarm
We hadden eigenlijk verwacht dat na het inleiden op 5 november, we de volgende dag met een kleine naar huis mochten gaan. We gingen naar huis, maar de kleine was er nog niet. Er was nog niet voldoende ontsluiting en i.v.m. een litteken van een vorige keizersnede durfde de artsen geen medicatie toe te passen. We zijn naar huis gestuurd om daar de verdere ontwikkeling af te wachten en bij uitblijven van weeën mochten we maandag de 11e terug naar het ziekenhuis.
Donderdag 7 november rond etenstijd was er een slijmprop losgekomen en zijn we dan ook direct weer naar het ziekenhuis vertrokken. Helaas zette de weeën niet door en zijn we weer naar huis gestuurd.
Zaterdag 9 november had ik veel last van het litteken en uitval van mijn linkerbeen. Na een controle in het ziekenhuis, werden we weer naar huis gestuurd. Diezelfde nacht nog schrik ik wakker en ben ik erg misselijk. Ik heb nog maar net het toilet gered, die maar 1 meter bij de slaapkamer vandaan is. Nu gaan we weer direct naar het ziekenhuis om niet zonder geboren kind thuis te komen.
Dwarsligger
Gezien het midden in de nacht is willen ze ons maar in het ziekenhuis laten slapen om de zondag een tweede maal in te leiden door middel van een ballon. ’s Avonds toen de ballon los zat en de ontsluiting gecontroleerd werd, bleek de kleine gedraaid te zijn en niet meer voor de uitgang maar dwars te liggen. De artsen vonden het vanaf nu een groot risico en wilden direct nog een keizersnede uitvoeren. Meteen een berichtje gestuurd naar Settia van Hello Baby en al vrij snel stond ze bij ons in het ziekenhuis. Ik had totale paniek en wilde geen keizersnede maar gewoon natuurlijk bevallen. De artsen kregen mij niet rustig en konden mij niet overtuigen. Settia was voor niets gekomen!
De dag erna, inmiddels maandag 11 november, ligt de kleine weer goed maar nog niet diep genoeg. Bij de controle in de middag is de kleine weer dwars gaan liggen. We krijgen de artsen zo ver om tot dinsdagochtend te wachten voor de beslissing van een keizersnede. Bij de avondcontrole ligt de kleine weer goed en is nu ook wat ingedaald. De betreffende arts wilt de vliezen breken, maar de collega’s durven het niet aan. De volgende ochtend is de kleine wéér dwars gaan liggen bij de controle.
Het wordt een keuzersnede
De keizersnede wordt gepland om 16:00u, Settia is, na één appje, al om 15:00u aanwezig. Gelukkig mocht ze mee op de OK.
Tijdens de operatie gebeurde er veel. Een infuus dat spontaan begon te lekken, terwijl ik werd opengesneden. Dan voelde ik me ineens misselijk en kreeg ik daar ook weer een middel voor. Vervolgens werd het probleem met het infuus verholpen. En ik bleef aan vriend lief vragen, waarom het zolang duurde? Waar blijft mijn baby? Weer een lekkend infuus, maar nog steeds geen baby. Toen werd opeens gevraagd door de gynaecoloog of ik mee wilde kijken. Ik antwoordde heel snel “Nee!” Scherm weer dicht. Terwijl ik mezelf probeerde af te leiden, omdat er werd gezegd dat ik wat druk op mijn buik kan voelen, keek ik omhoog. Ja hoor! Wil ik niet meekijken, zie ik alsnog hoe er ineens een hoofdje uit mijn buik komt – er hing namelijk een lamp boven me waarin ik alles kon zien – en de rest erna! Ik heb dus alsnog gezien hoe onze baby geboren werd. Daarna werd hij voor het scherm gehouden en zag ik onze baby. Zo blij en zo overdonderd door alles wat ik ervoor zag gebeuren, vergat ik dat ik het geslacht niet wist. Ik was al te blij dat de baby eruit was en dat het goed ging, tot de gynaecoloog vroeg:”Heb je nou gezien wat het is?” “Eh, nou je het zegt, nee!” “Oh, baby terug! Moeder heeft het geslacht nog niet gezien!” En daar was ie weer. Oh, de tranen sprongen in mijn ogen, een jongen! We hebben een zoon! Een mooi mannetje. Ondertussen werd ik klaar gemaakt om gehecht te worden. Wat mij geruststelde was dat ik wist dat er foto’s werden gemaakt , en ik later wel zou zien wat daar gebeurde met mijn klein mannetje. De controle ging best snel, en voor ik het wist lag mijn mannetje bij mij.
Alleen naar de uitslaapzaal
Na het hechten ging ik naar de uitslaapzaal en vriend lief, baby en Settia naar de kraamsuite. Ik vol spanning alle vragen beantwoord (controle of ik mij goed voelde). Terwijl ik een ijsje kreeg, werd er gebeld dat ik opgehaald kon worden. Oh, wat fijn! Dan ben ik rond 18.10 bij ze, en hebben we even een moment voor onszelf voordat de rest van de kinderen komen.
Terwijl ik iedereen om mij heen zag vertrekken, wachtte ik tot opgehaald zou worden. 18.15, nog steeds niet opgehaald! “Eh, mevrouw, zijn ze mij vergeten?”
“Ik ga wel nog een keer bellen, want dit is inderdaad erg gek.”
Uiteindelijk kwam er iemand en kon ik herenigd worden met mijn baby. Toen ik net de suite binnenkwam, en Aryan op mij werd neergelegd voor de eerste keer borstvoeding, kwamen de kinderen al binnen. Oh nee, het duurde dus zolang voordat ik opgehaald werd, dat de kinderen er al waren! Lekker chaotisch dus. Maar wel leuk voor de foto’s.
Achteraf, voor mijn gevoel, heb ik wel dat ‘ons’ moment gemist. Daarmee bedoel ik het herenigd worden, en met z’n tweeën ons kleine wonder bewonderen. Het eerste moment na de O.K.
Onze keuze voor Hello baby geboortefotografie
34 weken zwanger en alles was geregeld. Tot ik aan mijn vriend vroeg wie de foto’s ging maken. ‘Eh, je moeder? Een vriendin van je of zal ik mijn zus vragen? Als ik het zelf doe kan ik er niet voor je zijn en dat is dus geen optie’, zei hij. Wat dacht je van een geboortefotograaf, vroeg ik. Een geboortefotograaf? Bestaat dat ook dan? Wat moet ik me er bij voorstellen? Hij had er nog nooit van gehoord en het leek hem ook vreemd om bij zoiets persoonlijks een fotograaf te hebben. Maar ja, toch nieuwsgierig en samen enkele sites bezocht van geboortefotografen. 1 ding is zeker, het is niet goedkoop. ‘Zullen we toch maar mijn zus vragen dan?’, vroeg hij. Dat was ook niet echt de oplossing. Dus laten we maar bellen en een gesprek aan gaan en kijken wat ze ons kan bieden. De kennismaking met Settia Tin verliep zeer prettig en ze nam de tijd om alles duidelijk uit te leggen, verschillende foto’s van meerdere bevallingen. Ik ben om, Settia mag voor ons de foto’s maken. Ze is nog niet klaar, er komt nog een filmpje. Dit is een samenstelling van foto’s en daadwerkelijke filmpjes die naadloos in elkaar overlopen ondersteund door passende muziek. Wauw, geweldig!! Dit maakt al wat los bij ons en dan, dan komt het moment van de geboorte. Ik kan het niet omschrijven, maar ik weet wel dat we dit ook moeten hebben, echt fantastisch!
Conclusie
5 december, potje thee op tafel en het filmpje wordt opgestart. De emotie spat van het scherm. Wauw, wat mooi!! Wat zijn wij blij dat we hiervoor gekozen hebben. Het geld waar ik me aan het begin zo druk om maakte, is nu peanuts en vervaagd dan ook bij het resultaat. We zijn zo content met het resultaat en de werkwijze van Settia dat we het filmpje aan de arts hebben laten zien en dat we ook in het ziekenhuis een presentatie willen geven om het personeel te vertellen hoe mooi het is om een geboortefotograaf te hebben en hoeveel meerwaarde het heeft om de geboortefotograaf ook in de o.k. te hebben. Wij danken het personeel van het ziekenhuis en Settia voor de mogelijkheid en het prachtige resultaat.
Ook graag een geboortefotograaf bij jouw bevalling? Neem vrijblijvend contact op, via het contactformulier, whatsapp (rechtsonder) of plan direct een koffiedate in!
