Het bevallingsverhaal van Kelly
Het is zaterdagavond. We hebben net gegeten, Faber (oudste zoon) ligt op bed en wij op de bank. Na een aantal dagen lichte voorweeën, merk ik nu dat ik af en toe mijn ogen moet sluiten als er weer een komt. Even de wereld dicht.
Ineens voel ik iets en spring op. ‘Wat doe jij nou?!’ vraagt Kevin (partner). ‘Mijn vliezen breken!’ roep ik en zodra ik naast de bank sta, valt er een enorme plons helder vruchtwater op de grond. Kevin is de tweede die op springt. Hij wil de kamer uitrennen om handdoeken te halen, maar glijdt uit en ligt opeens languit in de kamer. We giechelen. Door de val, maar ook door de zenuwen – nu gaat het écht beginnen.
We bedekken de bank met handdoeken en ik ga weer liggen. De baby was eerder die week nog niet ingedaald, dus ik bel gelijk mijn verloskundige Dominique. 20 minuten later is ze er. We praten wat. We willen mijn weeën nog timen, maar merken tijdens het gesprek al dat ze steeds sneller komen.
We spreken af dat Dominique ons nog even alleen laat en dat ze om 00:00u terug komt om samen naar het ziekenhuis te gaan. Om 22:25u vertrekt ze. Ze is de deur amper uit of de weeën volgen elkaar ineens in razendsnel tempo op. Weg is de rust tussendoor. Wee volgt op wee volgt op wee. Even voel ik paniek. Wat gaat dit snel… ‘Je moet Dominique bellen’ roep ik, ‘ze moet NU terugkomen!’
Terwijl Kevin belt, geef ik me opnieuw over aan mijn lichaam. Ik voel dat ik op handen en knieën wil draaien en volg intuïtief. Gelijk voel ik een drang die ik niet eerder heb gehad, maar onmiddellijk herken. ‘F*ck, volgens mij moet ik al persen…’ Niet veel later komt Dominique binnen en spreekt uit wat ik al wist. ‘We gaan het hier doen.’
De persfase
Op de bank rommel ik verder. De persweeën voelen nieuw en onwennig. Ik vang ze op en pers mee, zo goed en kwaad als het lukt. Om me heen wordt alles klaargemaakt voor de geboorte. De kraamzorg en fotograaf worden gebeld. Ik krijg het maar half mee. Opeens zegt Dominique: ‘Iedereen is er. Ik weet niet of je daar op aan het wachten was, maar nu mag je gaan.’ Ze voelt inwendig of er niks in de weg zit en begeleidt me naar de baarkruk. Kevin zit achter me en ondersteunt me. Toch kan ik mijn draai op de kruk niet echt vinden.
Ik weet dat het al een tijdje duurt en voel geen vooruitgang. De twijfel slaat toe. ‘Kan ik dit wel?’ vraag ik me hardop af. ‘Waar ben je bang voor?’ vraagt Dominique. ‘Het helpt om het uit te spreken.’ Door mijn hoofd schiet een opmerking die ik een aantal dagen eerder kreeg. Een ander die zich hardop afvroeg of ik wel op een normale manier een kindje zou kunnen krijgen.
Zelf voel ik echter nergens angst en ik besef – die twijfel is niet van mij. Ik kan het wel, ik kan het wel, ik kan het wel, herhaal ik van binnen en ik herpak me.
Ga maar, pers maar, door de pijn heen!
Ik ga staan. Meteen voel ik de druk toenemen. Zó intens. Ik ervaar de heftigheid en ben tegelijkertijd opgelucht – eindelijk voel ik waar ik naartoe moet persen. Om te persen zak ik op mijn hurken en af en toe ga ik weer staan. Dominique spreekt me toe. ‘Voel hoe ver je bent. Het hoofdje ligt echt al diep en dat heb je helemaal zelf gedaan.’
Dit en de toenemende druk die ik voel, versterkt mijn vertrouwen. Ik ben er écht bijna. Langzaam maar zeker begint het te branden. Het gevoel waarop ik wachtte, maar dat ik vervloek nu het er is. ‘Ga maar, pers maar, door de pijn heen!’ Ik geef alles wat ik heb. Van mijn hurken ga ik opnieuw intuïtief naar handen en knieën. Nog een paar weeën en dan gebeurt het. Het hoofdje schiet door en het lichaampje volgt meteen. Dominique vangt de baby op. ‘Pak je kleintje maar!’ en ik krijg mijn kindje tussen mijn benen door geschoven. Ik kijk omlaag en dan zie ik het…
‘Schatje, het is een meisje!’
Een moeilijke start met beademing
‘Ze moet echt nog een beetje bijkomen’, zegt Dominique. Ons meisje wordt geprikkeld, maar blijft slap. Ze beweegt of huilt niet. ‘Pak haar maar vast.’ Ik krijg haar in mijn armen en samen worden we naar de bank gebracht. ‘Misschien dat dat haar helpt.’ Ze ligt op mijn borst en reageert nergens op. ‘We gaan haar toch even helpen.’ Als Dominique een klem op de navelstreng zet, slaakt ze een kreetje.
Hier blijft het echter bij. ‘Mama is hier, mama is hier’ zeg ik tegen haar en diep van binnen voel ik – dit komt goed. Met dit gevoel van vertrouwen blijf ik op de bank liggen als zij naar de eettafel wordt gebracht. Kevin gaat mee en houdt haar handje vast terwijl ze wordt beademd. Het duurt bijna te lang. Maar opeens komt ze bij en begint ze te huilen. Onze Frida.
De ontlading
Ze wordt weer naar me toe gebracht en ik barst in huilen uit. Ontlading, liefde, opluchting, pure verwondering. ‘Ik kan niet geloven wat ik net heb gedaan’, zeg ik tegen Kevin. ‘Ik ben zo f*cking trots op je’ fluistert hij. Het eerste uur blijven we samen dicht bij elkaar. Frida op mijn borst en mijn hand in die van Kevin.
Bij de checks is met Frida alles oké en blijk ik flink te zijn uitgescheurd. We bespreken of en hoe naar het ziekenhuis te gaan en Dominique belt een ambulance. Faber wordt alsnog opgehaald. Tijdens het ritje vraagt de ambulancebroeder of ik dit einde niet vervelend vind. Ik ben on a high en voel de adrenaline stromen. Het is oké.
In het ziekenhuis kan de ruptuur op de verloskamer worden gehecht en al vrij snel zitten we weer in een taxi naar huis. Kevin, Frida en ik. Faber mag zijn zusje morgen ontmoeten. Ons leven met z’n vieren kan beginnen.
Deze bevalling kwam na een eerdere traumatische ervaring, die de aanleiding was om mij om te laten scholen tot geboortetrauma therapeut. Nu help ik andere moeders om hun bevallingstrauma te helen. Wil je meer weten over wat ik doe, neem dan een kijkje op mijn website of Instagram.
