Het bevallingsverhaal van Mariah
Maandagochtend met 39.6 weken zwanger word ik gestript, omdat ik al een aantal weken met
voorweeën liep. Helaas heeft het erna alleen gezorgd voor veel krampen maar de bevalling
kwam nog niet op gang. Door de voorweeën had ik echt het idee dat ik in de 38ste week zou
gaan bevallen. Bij mij eerste zwangerschap heb ik namelijk niet zoveel weken voorweeën
gehad. Zo zie je maar weer dat elke zwangerschap anders kan lopen.
16:00 uur op woensdagmiddag werd ik met 2 cm ontsluiting voor een tweede keer gestript, dit
was mijn eigen keus en ik voelde gelijk dat het effect had. De krampen keerde gelijk weer
terug dus ik ging aan het begin van de avond even op bed liggen met een kruik. Ik knuffelde
nog even stevig met Hailey (dochter van 4 jaar) voordat Leroy (partner) haar op bed legde. In de tussentijd hoopte ik dat de bevalling dit keer wel zou doorzetten. Op bed lag ik al te
fantaseren over welk sterrenbeeld ons kindje zou gaan krijgen. Komt de kleine nog op de
laatste dag van het sterrenbeeld vissen en ook tegelijk op de eerste lente dag? of wordt het
toch een Ram? Zo benieuwd hoe het zou gaan lopen.
Van krampen naar weeën
21:00 had ik even gedoucht om de pijn wat te verzachten en eenmaal uit de douche merkte ik dat ik steeds een piek van pijn had tijdens de krampen. Uiteindelijk na het timen van de piek kwam ik erachter dat het geen krampen meer waren maar toch echt beginnende weeën.
“OMG het is nu wél echt begonnen!” zei ik tegen Leroy.
22:00 uur nam ik contact op met Settia (geboortefotograaf) om aan te geven dat de bevalling was begonnen maar nog in het begin stadium zat. Zo kon Settia zich alvast rustig voorbereiden op het definitieve telefoontje. “It’s show time!!” grapte ik tegen Leroy. De weeën kwamen om de 9/10 minuten. De control freak in mij kickte in. Tussen de weeën door ging ik het huis ‘ready’ maken. Zo stond ik nog wat borden af te wassen in de keuken, mijn dochters eten voor school voor te bereiden, de poezen eten te geven en wat kleding te vouwen terwijl Leroy de stofzuiger erdoorheen haalde, het bevalbad ging opzetten in de woonkamer en deze gelijk ging vullen met warm water.
Geboorteteam ready
23:30 belde ik mijn bonus moeder Nancy en mijn beste vriendin Karin dat ze onze kant op konden komen. Zij hoorde bij mijn ‘bevalteam’. Ik wilde ze erbij hebben voor de mentale- en fysieke support en misschien ook wel om onze dochter Hailey op te vangen als ik ’s ochtends nog niet bevallen zou zijn of als de bevalling toch naar het ziekenhuis verplaatst zou moeten worden. Ik wilde op alles voorbereid zijn.
00:00 kwamen Nancy en Karin binnen en toen ging het voor mijn gevoel opeens heel snel. De weeën kwamen in rap tempo korter op elkaar. Ik probeerde constant toe te geven aan de pijn en te focussen op mijn ademhaling. Hoe ik twee uur eerder nog de was stond op te vouwen, zat ik nu in bad flink wat weeën weg te puffen en man wat waren ze al heftig. Ongeveer 3 kwartier erna belde Leroy met Settia en de verloskundige om aan te geven dat de weeën om de 4-5 minuten kwamen en ze onze kant op konden komen. Settia was er binnen no time en vlak erna om 01:30 arriveerde de verloskundige.
Teleurstelling
De weeën in bad waren in de tussentijd al zo heftig dat ik echt het gevoel had dat ik al zeker
7/8 cm ontsluiting zou moeten hebben. Dit dacht ik omdat ik de weeën ging vergelijken met
die van mijn eerste bevalling. “Het zijn echt bitches” zei ik hardop na een pijnlijke wee en ik
hoorde iedereen om me heen zachtjes lachen, typisch een opmerking voor mij.
De verloskundige ging mij toucheren en het bleek dat ik ‘pas’ op 3-4 cm ontsluiting zat. Dat zag ik even niet aankomen dus dat was in mijn hoofd even een teleurstelling. ‘Maar ik kan
dit’, ‘Hoe dan ook heb je binnen 24 uur een baby in je armen en zie je eindelijk of je een zoon
of dochter hebt’ bleef ik constant tegen mezelf zeggen (dit keer hadden we besloten tot de
bevalling het geslacht van ons kindje niet te willen weten). Ik had wel steeds positieve
woorden nodig van iedereen om me heen om de motivatie te behouden want het voelde soms
alsof ik het anders niet meer lang zonder verdoving zou volhouden. Ik kon ook bijna geen woorden uitbrengen dus zei ik alleen maar korte steekwoorden. “Hand” betekende pak mijn hand en masseer het stevig want ik had enorm veel last van het carpale-tunnel-syndroom en “rug” betekende duw op mijn onderrug. Zo voelde ik een drukplek waar ik mijn energie
tijdens de weeën naartoe kon sturen.
Persdrang met 5 cm ontsluiting
Ik koos ervoor om mijn vliezen te laten breken in de hoop dat de ontsluiting iets sneller zou
gaan vorderen. In de 1,5 uur erna werden de (been)weeën heftiger en heftiger, mijn benen en
armen trilde als een malle, zelfs mijn rechteroog kreeg stuiptrekkingen tot ik opeens
persdrang voelde. De verloskundige dacht aan mijn lichaamstaal te kunnen lezen dat ik op 10 cm ontsluiting zat en zei dat ik mijn ‘oergevoel’ moest volgen en kon persen wanneer ik dat voelde. Toen ze dat uitsprak voelde het als zo een overwinning. ‘Yes, I made it. 10 cm!’ ging er door mij heen. ‘Nu hoef ik de kleine er alleen nog uit te persen’. Steeds aan het einde van de weeën voelde ik lichte persdrang, hierdoor kwam er toch twijfel over mijn ontsluiting. De verloskundige keek goed mee en wilde toch toucheren en het bleek dat ik niet op 10 cm ontsluiting zat maar op 5 cm.
05:00 uur. De moed zonk op dat moment zo erg in mijn schoenen. “Pas 5 cm? Ik ga dit echt niet nog zoveel uur volhouden. Ik moet denk ik toch naar het ziekenhuis”. Je kon het misschien niet aan mij zien maar in mijn hoofd raakte ik lichtelijk in paniek waardoor het opvangen van de weeën moeilijker werd. Het was echt even een klap in mijn gezicht. Leroy zei: “je hoeft niet nu direct te beslissen wat je gaat doen, misschien kun je eerst nog 1 uur aankijken wat je lichaam doet”. Hij weet hoe groot mijn wens was om weer thuis te bevallen in bad. Dus ik gaf mezelf nog een uur en probeerde positief te blijven en mezelf kracht toe te spreken.
Rollercoaster
Ik had toch echt persdrang dus ik besloot naar de wc te gaan. Na een paar keer flink persen
kwam er veel harde ontlasting uit, dat zat blijkbaar behoorlijk in de weg. Ik ging daarna samen met Leroy richting de douche waar ik wilde schoonspoelen. Voorovergebogen leunend
op een douchekruk stond ik de weeën weg te puffen op een beat in mijn hoofd en zaten we even met z’n tweeën in een bubbel. De rest nam even een rust pauze in de woonkamer omdat we er vanuit gingen dat het nog wel even zou gaan duren. Maar toen plots zat er nauwelijks rust meer tussen de weeën, een korte weeën storm volgde. Na totaal 5 krachtige weeën onder de douche voelde ik de baby met de zwaartekracht naar beneden vallen in de ‘ring of fire’.
“IK VOEL HET HOOFDJE VAN DE BABY!” schreeuwde ik luid.
Binnen enkele seconden stond de badkamer vol. Uit schrik spande ik mijn bekkenbodem aan
zodat de baby niet zou vallen. Ik was nog de teleurstelling aan het verwerken van de ontsluiting fase van een kwartier ervoor en nu stond ik plots met de baby in de ring of fire.
Het was een rollercoaster en overweldigend en het enige wat er nog door mijn hoofd ging was
‘yes, het is gelukt. Ik ga alsnog thuis bevallen!’
De verloskundige gaf aan dat ik nog steeds in bad kon bevallen als ik de volgende wee zou weg puffen. Ze zouden mij dan naar het bad helpen. Hoe dan? Dacht ik. Hoe ik in het bad ben gekomen kan ik mij niet meer herinneren, maar het was gelukt. Ik zat in een Tarzan positie en na twee keer persen was de baby geboren. Wat was dit weer een magisch moment!
Thuisbevalling in bad
Om 05:23 werd de baby geboren. “Hou de baby nog even onder water” hoorde ik de verloskundige zeggen. Wauw, daar was de kleine dan. Ik nam het prachtige gezichtje in mij op en daarna legde ik de baby op mijn borst. Ik nam eerst even een moment om het binnen te laten komen en te aarden. “I f*cking did it!”.
En toen kwam daar de verassing. “aaaaaaah het is een jongen!!” reageerde Leroy en ik tegelijk. Tegen al mijn verwachtingen in was het een zoon. Zo bijzonder mooi, we konden het niet geloven.
20 maart 2025
Marley, een visje, geboren in het water op de eerste mooie lentedag van 2025. Trotse grote zus Hailey werd een uur na de geboorte wakker en kon ein-de-lijk haar lieve kleine broertje in haar armen sluiten.
Jouw bevalling ook op beeld? Een thuisbevalling, in bad, in het ziekenhuis of bij een keizersnede — ik ben er graag bij om dit bijzondere moment voor altijd vast te leggen. Stuur me een berichtje voor meer info.
